Analiza czasowo-przestrzenna.
Zasadniczym celem analizy czasowo-przestrzennej jest określenie kolejnych zmian położenia kolidujących ze sobą obiektów w czasie, który poprzedzał moment zderzenia. To zagadnienie jest przedmiotem rozważań wtedy, kiedy znamy już prędkości kolizyjne uczestników wypadku. Analiza zmian pozycji przed zderzeniem pozwala określić początek stanu zagrożenia, czyli taką chwilę, kiedy kierujący  - przy zachowaniu należytej uwagi i ostrożności - był w stanie dostrzec i ocenić sposób poruszania się drugiego uczestnika ruchu oraz zorientować się, że ruch ten może grozić niebezpieczeństwem.
Jeżeli stan zagrożenia zostanie określony, to na dalszym etapie analizy ustala się, czy odległość dzieląca kierowcę od miejsca zderzenia była wystarczająca do zatrzymania. Jeżeli była, a pomimo tego do wypadku doszło, to kierujący popełnił błąd w technice jazdy i w związku z tym przyczynił się on do powstania wypadku.
Droga zatrzymania zależy między innymi od opóźnienia hamowania, którego przebieg zmienia się w czasie. W celach rekonstrucyjnych stosuje się jednak uproszczone założenie polegające na przyjęciu do obliczeń stałej wartości opóźnienia, która odzwierciedla jego rzeczywisty przebieg. W ten sposób hamowanie traktowane jest jako ruch jednostajnie zmienny, a drogę potrzebną do zatrzymania oblicza się z zależności łączącej opóźnienie z czasem reakcji kierującego, czasem zadziałania układu hamulcowego oraz prędkością, przy której hamowanie zostało rozpoczęte.
Niekiedy jako manewr obronny może być stosowane omijanie. Jego słabą stroną jest jednak to, że nawet w przypadku uniknięcia zderzenia z uczestnikiem, który spowdował zagrożenie, kierowca może na swoim dalszym torze jazdy (często już niekontrolowanym) napotkać inną przeszkodę, z którą także może się zderzyć. Dlatego też spośród możliwych manewrów obronnych powinno się brać pod uwagę przede wszytskim hamowanie.
